In de ogen van een kind bestaat het huis van oma Victoria - Toia - in essentie uit een binnenplaats met een groen hek, een mand met moestuingroenten, een door een oom verzamelde stapel schroot en een hond voor zijn hok, onder een eindeloos blauwe zomerhemel. Onbelangrijke details bleven achterwege, alleen de sfeerbepalende elementen zijn opgetekend. Zo vangt deze tekening de genius loci: Toia’s tempo, ergens thuishoren, sereniteit, verbondenheid. Het is een blauwdruk van geluk. En een zacht pleidooi voor naïviteit.
object van Alexandra
→ terug
