De zomer is een mooi moment om Italiaans te leren in een Toscaanse stad. Met ’s ochtends theorie en ’s middags een-op-een conversatie ga ik er ‘head first’ in. Een gesprek voeren zonder noemenswaardige vocabulaire of grammatica is niet eenvoudig, maar met vallen en opstaan raak ik toch bekend met lokale politieke wetenswaardigheden en krijg ik tips over de beste restaurants.
De taalles heeft een reden, ik heb in dit stadje namelijk een voormalige edelsmederij gekocht, met een mooi betonnen toogdak, op een langgerekt kavel aan een kanaal. In mijn eerste ontwerpschetsen vorm ik deze werkplaats om tot een loftachtige vakantiewoning, tot blijkt dat hij erg uit de losse pols is gebouwd. Consultatie van een lokale architect leert dat hetzelfde volume in een andere verhouding mag worden teruggeplaatst, al is onduidelijk wat de referenties zijn. Is dat het volume, het netto dan wel bruto oppervlak van de footprint, of juist het totale vloeroppervlak van begane grond plus insteekverdieping?
Overleg met de ambtelijke Capo di tutti Capi - kale kop, passende stierennek en gouden brilmontuur - biedt uitsluitsel, maar gaandeweg poppen er andere onnavolgbare bepalingen op. Het huidige gebouw staat zo’n 2,5 meter van het kanaal, bij nieuwbouw moet dat vijf zijn, of vier, binnen de bestaande footprint. Een patio moet vanzelfsprekend altijd zes meter tellen tussen beide gevels en een loggia is nooit meer dan anderhalve meter diep. Er moet vijf meter afstand van de belendingen worden gehouden, tenzij je de bestaande gevellijn verlengt.
Met de nodige ontwerpgymnastiek kom ik achter de geschreven en bovenal ongeschreven regels. Er ligt nu een compact ontwerp met de beste ingrediënten uit het voortraject. Het ontwerpproces lijkt daarmee op mijn strubbelingen met vocabulaire en grammatica: met de juiste partners, enige volharding en een flinke dosis optimisme en creativiteit kom je een eind. Al moet de bouw nog beginnen…
vocabulaire & grammatica
